หลังจากเกษียณอายุแล้ว บุญญฤทธิ์ก็อาศัยอยู่กับภรรยาแต่เพียงลำพังที่บ้านย่านรังสิต
เพราะลูกๆต่างก็มีครอบครัวและแยกย้ายกันไป คืนวันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังจะเข้านอน
ภรรยา : คุณลืมปิดไฟสนามหญ้าหน้าบ้าน เห็นไหม ? ตอนนี้ความจำคุณเลอะเลือน
บุญญฤทธิ์ : ผมตั้งใจเปิดทิ้งไว้เองแหละ มันจะได้กันขโมย แต่จะให้ปิดก็ได้
เขาลุกจากเตียงเดินเปิดประตูบ้านออกไป พักเดียวเขาก็รีบวิ่งเข้ามา
บุญญฤทธิ์ : ผมออกไปปิดไฟไม่ได้ ผมได้ยินเสียงคนอยู่ในโรงรถกำลังค้นหาสิ่งของ
ภรรยา : เห็นไหมความคิดคุณมันไม่ได้ผล ตอนนี้ความคิดความอ่านคุณก็ถดถอย
บุญญฤทธิ์ไม่ตอบ เขาหันไปหยิบโทรศัพท์โทรให้ 191ทันที
บุญญฤทธิ์ : ฮัลโหล ผมบุญญฤทธิ์ อยู่บ้านเลขที่ 555 ซอยสันติสุข ย่านรังสิตคลองสี่
ตอนนี้มีขโมยอยู่ในโรงรถบ้านผม ช่วยส่งตำรวจมาหน่อย
ตำรวจ : ขอโทษครับ ตอนนี้ไม่มีตำรวจอยู่ที่โรงพักเลย ทุกคนออกไปปฏิบัติหน้าที่กัน
หมดแล้ว ให้คุณป้องกันตัวเองโดยล็อกประตูบ้านให้แน่นหนาเข้าไว้ เดี๋ยวค่อยโทรมา
ใหม่อีกครั้งหนึ่งมีเผื่อตอนนั้นจะมีตำรวจว่างไปดูให้
หลังจากวางหูได้ 3 นาที เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรให้ 191 อีกครั้งหนึ่ง
บุญญฤทธิ์ : ฮัลโหล ผมบุญญฤทธิ์ เมื่อสักครู่ที่โทรมาขอกำลังตำรวจเรื่องมีขโมยอยู่
ในโรงรถบ้านผม แต่ตอนนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจัดการยิงมันเรียบร้อยแล้ว
เพียงไม่ถึง 10 นาที รถสายตรวจ 4 คัน รถพยาบาล 1 คัน รถร่วมกตัญญู 1 คัน รถ
ปอเต็กตึ๊ง 1คัน วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน เจ้าหน้าที่ทั้งหลายกรูกันเข้าไปในโรงรถ จับ
ผู้ชายแต่งตัวซอมซ่อได้คนหนึ่งจึงใส่กุญแจมือไว้ บุญญฤทธิ์เดินออกไปพบ
ตำรวจ : ก็ไหนคุณบอกว่าคุณยิงมันแล้วไง
บุญญฤทธิ์ : ก็ไหนคุณบอกไม่มีตำรวจยังไง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น