บุญสมรกับบุญแสมนั่งคุยกันในวงกาแฟที่สวนสาธารณะตามปกติของเช้าวันอาทิตย์
บุญสมร : พักนี้ไม่ค่อยเห็นบุญสมานมาที่สวนนี้เลยนะ
บุญแสม : ได้ยินว่าช่วงนี้เขากำลังปวดหัวกับเรื่องลูกชายของเขาที่ไม่ยอมไปทำงาน
บุญสมร : เออ แล้วลูกชายของคุณเป็นไงบ้าง ส่วนลูกชายของผมได้เป็นผู้จัดการฝ่าย
ขายของบริษัทพากันรวย เงินเดือนๆละตั้งห้าหกแสนตอนนี้สบายมากๆเลย ผมได้ยิน
ว่าเมื่อเร็วๆนี้เขาซื้อรถเบนซ์สปอร์ตสีแดงเอาไว้ใช้อีกคันหนึ่งด้วย
บุญแสม : โอ้โห ดีจัง ยินดีด้วยนะ ลูกชายของผมก็ไม่ใช่ย่อยหรอกนะ เขาได้รับตำ
แหน่งเป็นอธิบดีขณะที่เขาอายุเพียง 40 ปีเท่านั้น เมื่อไม่นานมานี้เขาบอกผมว่าเขา
ได้ซื้อบ้านหลังใหญ่ในหมู่บ้านอยู่เป็นสุขอีกหลังหนึ่งแน่ะ
ทันใดนั้น ทั้งสองก็มองเห็นบุญสมานเดินหน้ามุ่ยเข้ามา
บุญสมร : เฮ้ย บุญสมาน เป็นไงบ้าง ? ดูถ้าทางไม่คอยสบายใจ มีปัญหาอะไรหรือ ?
บุญสมาน : แย่ว่ะ แย่จริงๆเลย อ้ายลูกชายของผมนะซีมันไม่ยอมไปทำงานและแถม
ยังเป็นเกย์อีกต่างหาก แต่ว่า....ยังดีอยู่หน่อยตรงที่....
บุญแสม : มันจะดีอย่างไงวะ ที่ว่ามาไม่เห็นมีดีสักอย่าง
บุญสมาน : ดีตรงที่เขามีแฟนรวย แฟนเขาคนหนึ่งซื้อบ้านหลังใหญ่ให้เขาหลังหนึ่ง
แฟนอีกคนหนึ่งของเขาซื้อรถเบนซ์สปอร์ตสีแดงให้เขาคันหนึ่งนะซี นั่นแหละทำให้
เขาไม่ต้องทำงาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น